Οι δρόμοι των ονείρων σου

Ουράνιο στρώθηκε φευγιό, ψυχές να ταξιδέψουν
Σαν ξεκορμίσαν άθελα, τη μοίρα να γυρέψουν

Ποτίζει μοναχή η γης, μεριάζοντας το χώμα
Για να σκεπάσει στη στιγμή, το αιματερό τους σώμα

Αγέρι πήρε μακριά, τις ύστερες τις φήμες
Σαν σκόρπισε η μυρωδιά, σκορπίσανε και οι μνήμες

Και ψύχωσαν τα νεκρά πουλιά, θρήνισμα να λαλήσουν
Κι αναφτεριάζουν στ’ αψηλά, οι κάμποι να βοήσουν

Ακροπατώντας στις κορφές, μες το κενό βουτάνε
Καβάλα παίρνουν τις ψυχές, μακριά πολύ τις πάνε

Ακούς αχό των κονιορτών, στα πέρατα τις χάνεις
Στέκεις στις μύτες των ποδιών, μα όμως δεν τις φτάνεις

Κάποιοι ρωτούν τ’ αερικό, μα άδικος ο κόπος
Τον τάφο τους τον ξακουστό, κανείς δεν ξέρει τόπος

Και μακαρίζεις το φευγιό, και νοσταλγείς συνάμα
Της λησμονιάς να πιεις νερό, απ’ της πηγής το νάμα

Ανοίγεις το ύψος της ματιάς, σ’ αλαργινούς αιθέρες
Ποιον πηγαιμό αναζητάς, τις μυστικές ημέρες;

Οι δρόμοι των ονείρων σου, πλαταίνουν τη φυγή σου
Να μην πλαντάξεις άδικα, απ’ τη στερνή πνοή σου!

Δημήτρης Αδάμ

Tweet

Ανέκδοτα Ποιήματα